Vandaag, 10 maart, is het exact één jaar geleden dat ik vrij spontaan, op slechte schoenen, de deur uit liep om eens te kijken hoe ver ik zou kunnen lopen.

Grotendeels door overmoed maakte ik grote stappen, rende 6,5 week later de Beekloop, 16 kilometer aan een stuk, en slechts 9 weken na dat eerste rondje de halve marathon van Leiden.

Onbezonnen? Absoluut. Onverantwoord? Wellicht. Maar alles wat ik deed was altijd met een goed doordacht plan en de afspraak met mezelf dat ik prima mocht stoppen als het niet ging.

Binnen een jaar liep ik 30 kilometer, want dat was wat er gisteren in mijn schema stond in de opmars naar die hele marathon. En dan nog wel die van Londen! Uiteraard zoals jullie me inmiddels kennen met een achterlijk en onhaalbaar stiekem doel voor ogen… Ik ben vooral heel blij als ik hem met een glimlach uitloop, maar bijt me er tegelijkertijd in vast om te kijken wat er in het vat zit.

Gisteren dus 30km, die niet vanzelf gingen, maar dat hoeft ook niet. Vooral het tekort aan water heeft me op het einde parten gespeeld denk ik. Goed om daar nu achter te komen en mee te experimenteren.

Op maandagmorgen heb ik altijd een rustig loslooprondje van 6km op het schema staan, en uiteraard koos ik dus, sentimenteel genoeg, voor dezelfde route als vorig jaar op deze dag. Leuk om mijmerend weer dat rondje te lopen en me te herinneren: oh ja: hier dacht ik: “Weet je wat, we plakken er nog een lusje aan!” Ik wist namelijk ook: het ergste dat me kan overkomen is dat ik naar huis moet wandelen.

De duurlopen van dit moment maken dat iets minder aannemelijk, maar ik weet nu dat ik het kan. Die 42195 meter loop ik uit, zeker weten!

Nu nog in die strakke doeltijd…