Eenmaal voorbij de startstreep barstte ik uit elkaar van geluk: wat was dit GAAF! Rijendik stonden mensen langs de weg om me aan te moedigen. En natuurlijk die duizenden andere lopers, maar het voelde zo speciaal!
Doordat ik me laat ingeschreven had, zou mijn naam niet meer op het startnummer staan, maar hij bleek er toch op te staan. Wel echt een voordeel, zou nog blijken.
Na amper 100 meter stond er aan de linkerkant iemand met een bord: “You’ve pair for this!”, ik schoot in de lach: waar waren we mee bezig inderdaad?
De eerste kilometer was over de Lammenschansweg, een brede weg, richting station. Rechts stonden Marcel en mijn tante om me voor de eerste keer aan te moedigen, zij zouden op de fiets naar een volgend punt langs de route gaan.
Ik ging erg rustig van start: ik zag dat ik de eerste kilometer ruim 6m30 nodig gehad had, terwijl ik zo rond de 6 minuten per kilometer beoogd had naar aanleiding van mijn generale repetitie. Toch liet ik me niet opjutten: ik had alle tijd, en merkte al snel ook dat het erg warm was. Na een koud voorjaar was deze zondag de eerste mooie dag van het jaar: 26 graden was het maar liefst die middag. Het kwik zat bij de start ook al ruim boven de 24 graden, en dan was goed merkbaar.
Op het gemak rende ik de eerste vijf kilometer, waar een waterpunt was. Ik was vastbesloten met deze temperaturen bij elk punt in elk geval iets te drinken, om zo goed gehydrateerd te blijven. Vooraf was aangekondigd dat vanwege de temperatuur op elke 2,5km een waterpunt zou zijn, helaas bleek dit niet het geval. Bij de 5km ontstond dan ook een opstopping, want iedereen wilde drinken. Ik bleek bij de energiedrank te zijn gestopt, maar eigenlijk kwam dit wel goed uit, waar ik nog twijfelde of mijn honger me op zou spelen, hielp dit net even voor een kleine boost.
Gestaag liep ik door, lange stukken door de velden, in de volle zon. De keuze om een petje op te doen was een uitstekende geweest! Ik had lang getwijfeld, want een hoofddeksel is ook warm, maar gokte er toch maar op, Af kon altijd nog indien nodig.
Rond de 7-8 km zag ik al veel mensen wandelen, ik hield mezelf maar voor dat ik liever wat onder mijn beoogde tempo liep, dan dat ik me stuk zou lopen. Blijven hardlopen, ook al was het niet zo hard, was het plan.
Bij het 10km punt was het volgende waterpunt: rijen dik stonden renners hier te wachten. Dit ging me te ver, ik rende het voorbij, inwendig vloekend op de organisatie.
Gelukkig bleek er een paar kilometer verderop een zeer grote verzorgingspost, met voldoende waterpunten en een stukje fruit te zijn. Ik dronk snel een beker water leeg en pakte bij het laatste punt nog een bekertje mee voor onderweg. Ik sloeg de hoek om, en daar zag ik Marcel en Sabijn in de verte staan! Marcel op zijn telefoon kijkend, Sabijn ondersteboven in haar tas rommelend. “Joeeeeeehhh wel op blijven letten”! Rende ik zwaaiend voorbij, een bruggetje over. Aan de overzijde van deze brug stond een bord: 21km linksaf, 42km rechtsaf. Niet dat de hele marathon op dit punt een optie was, hoe dan ook was ik ontzettend dankbaar dat ik linksaf kon slaan. Ergens in mijn achterhoofd had ik tot dat moment gedacht misschien in Eindhoven wel de hele te proberen, maar dat was bij deze van de baan!
Gestaag liep ik door, en wist ik wat te versnellen naar ca 6m20 per km, dit was goed te doen. Op dit punt rende ik in een soort vast groepje, we hadden allemaal een beetje ons tempo gevonden. Ook waren de lange saaie stukken voorbij en kwamen we meer en meer publiek langs de weg tegen. Veel buurtbewoners stonden met tuinslangen voor verkoeling, kinderen met waterpistolen, ik heb ze allemaal meegepakt, heerlijk! De welkome afleiding en verfrissing!
Rond de 16km zag ik verschillende uitvallers langs het parcours: dit was niet goed! Mensen die er meer dood dan levend uitzagen, gewikkeld in koude dekens, allemaal geholpen door EHBO en buurtbewoners.
Bij het volgende sponsmoment heb ik een spons gepakt en deze bij mijn nek in mijn shirtje gestoken, nog steeds pikte ik elke tuinslang mee. Op een bepaald punt stond er iemand midden op de weg voor de hittecontrole: zij keek iedereen recht in de ogen aan om te zien of je nog goed ging. Gelukkig kon ik door, ik ging ook goed: het was warm, maar ik hield me nog steeds goed koest.
Bij de 17km kwam ik op het punt dat elke kilometer het verste zou zijn dat ik ooit hardgelopen had. Het publiek werd weer meer en meer, en regelmatig hoorde ik mensen mijn naam roepen om me aan te moedigen, wat kicken!! Zo merkte ik dat het zeker een voordeel had, je naam op het startnummer.
Vanaf 18km had ik een soort mantra in mijn hoofd: “nog maar 3km, maar het zijn er wel nog echt 3, dus gefocust blijven!”. Ook visualiseerde ik de halve marathon van Eindhoven: daar zou ik rond de 18km langs mijn huis komen, langs het stadion de stad in, met alleen maar publiek langs de weg. Ook hier in Leiden was het publiek aanwezig: nu al dronken studenten die me aanmoedigden alsof ze me al jaren kenden, mensen met borden met de leukste teksten stonden langs de kant. Vanaf hier werd het weer puur genieten!
Weer versnelde ik een beetje, en zo’n 800m voor de finish zag ik Marcel en Sabijn weer staan. Ik kwam een pittig bruggetje over, en was deze ‘klim’ snel vergeten toen ik ze zag staan. Blij zwaaiend rende ik weer voorbij, op naar de laatste meters! Toen de finish echt in zicht was, heb ik er nog een eindsprint uit gespurt en kwam super blij en trots de eindstreep over.
I did it!
In een tijd van 2.13.50, zelfs nodig binnen de tijd die ik opgegeven had dus, maar vooral: ik had hem uitgelopen!
Na de finish vond ik overigens het zwaarst, het was daar ontzettend druk, omdat de lopers van de hele marathon én de 5km daar ook samenkwamen. Het was drommen en zoeken naar de uitgang, die ook getrechterd was.
De drukte hier trok ik erg slecht, maar ik heb me rustig gehouden en kwam gelukkig snel daarna Marcel en Sabijn tegen. Tijd om na te genieten! Mijn medaille laten graveren, ook al zou dit hopelijk niet mijn beste tijd blijven, het was wel mijn eerste!
Ik scoorde nog een raketijsje, heerlijk! En na een heerlijk lange douche bij Sabijn was ik moe, maar zeer voldaan. Mijn eerste halve marathon was een feit!
Geef een reactie