Al snel was het zondag 12 mei, en ik had er zin in! In de twee weken vooraf heb ik mijn eetpatroon aangepast, en geen alcohol gedronken. De avond voor de race hadden we een etentje, dus een pastamaaltijd zat er niet in, maar aan de overige voorbereiding zou het niet liggen.
Al vroeg ging de wekker: met de auto naar Alphen a/d Rijn, en van daaruit de trein naar Leiden Lammenschans was het plan. Huttenkase met havermout, blauwe bessen en banaan en een halve liter water als ontbijt in de auto, ik had er eigenlijk vooral zin in! Marcel en mijn tante waren allebei heel zenuwachtig, daar had ik geen last van. Ik hoefde dan ook alleen maar op tijd aan de start te staan en rustig te gaan rennen, de rest zou ik wel zien!
Wel had ik ‘s nachts nog gedroomd dat ik de start gemist had, ik kwam pas rond 11.50u aan, iedereen was al weg. Dat kon in elk geval moeilijk gebeuren, we waren ruim op tijd onderweg, ook op tijd bij de trein, en bij aankomst in Leiden stond daar het support team al klaar!
Tijd om me rustig om te kleden en in het gave Leiden Marathon shirt te hijsen! Startnummer opspelden, nog een broodje aardbei voor de zekerheid, slokje water en een plasje, en let’s go!
De stad in lopend gonsde het: een mix van zenuwen bij de lopers en enthousiasme van het publiek zorgde voor een heerlijke energie, ik kreeg er zo mogelijk nóg meer zin in!
Ik had een eindtijd van 2.15u opgegeven, ik had echt geen idee hoe het zou lopen. Daarmee startte ik in startvak F, achteraan. Voor deze eindtijd waren er geen Pacers meer, maar dat gaf ook niet: ik zou mijn eigen tempo bepalen, rustig aan doen en vooral genieten! Net als tijdens de Beekloop wilde ik vooral rustig van start gaan en indien mogelijk later wat versnellen.
Rond 10.50u ging ik het startvak in, en maakte me klaar: muziek aan, 1 oortje in zodat ik voorlopig nog kon volgen wat er gebeurde, en wanneer het startschot zou zijn. Dat was er om 11u, en toen brak het wachten aan… Heel, heel, heel erg langzaam was er af en toe een beetje beweging richting startstreep. Uiteindelijk passeerde ik rond 11.30u pas de startstreep, een half uur waarin ik me afwisselend steeds afvroeg of ik tóch nog moest plassen (welnee), of honger had.
Opeens was het zover: de hekken liepen taps toe en één voor één konden we de startstreep over. Strava aan, andere oortje in, en let’s go!
Geef een reactie