Als je als zwangere vrouw na 31 weken bevalt, is je kindje ernstig prematuur. 31 weken is namelijk niks. Het is iets meer dan een half jaar: over 31 weken is het 18 mei.
31 weken geleden was het 10 maart en ging ik voor de lol eens een klein rondje rennen om te kijken hoe dat zou gaan. Nou weten we inmiddels hoe dat afliep.
Slechts 9 weken daarna liep ik al mijn eerste halve marathon in Leiden. Dit toen al als opmars naar dé halve marathon: die in mijn eigen stad, die halve marathon die voor de deur voorbij komt, waar alleen maar bekenden langs de lijn staan, en waar ik gewoon naar de finish gedragen zou worden.
En vandaag was het zover! In Leiden liep ik onbevangen, met doel hem uit te lopen en niet meer dan dat. Een te warme dag dwong me nog rustiger aan te doen dan ik al deed, en ik finishte in 2.13.50.
Mijn doel voor Eindhoven werd al meteen: onder de 2u. Toen zei iemand: Lot, rond de 1u45 moet jou toch lukken? Ik dacht: dat weet ik niet zo zeker. Maar als je het maar denkt, dan ga je er vanzelf in geloven kennelijk. Toch bleef mijn uitspraak als mensen vroegen naar mijn doel: “ja ik hoop 1u45, maar we zullen zien wat haalbaar is”.
Pas twee weken geleden, na de Tilburg Ten Miles leek het niet onmogelijk. En wat ik dan doe, in plaats van focussen op de 1u45, ga ik kijken wat nog meer haalbaar is. Wellicht precies 30 minuten van mijn tijd in Leiden af lopen? 1.43.50? Zoals ik vrijdag al schreef: dat zou wel ultiem mooi zijn.
Maar dan nog steeds: in 31 weken maak je niet eens een volgroeide baby, dus wie ben ik om te denken dat ik in 31 weken vanuit het niets een superstrakke halve marathon tijd neer zou zetten?
Genieten, dat was het doel vandaag! En die lach, die kregen ze dan ook niet van mijn gezicht! 21,1 km heb ik blij rondgelopen, genietend van mijn last minute samengestelde playlist, van het enthousiaste publiek langs de lijn, van de ijverige vrijwilligers met bekertjes water, van mederenners die net zo genoten als ik.
Na 17,5 km voorbij je huis rennen is geweldig. Een straat vol enthousiast roepende buren, wauw, ik vloog! Ik hoorde wel nog over de menigte uit een stemmetje “UITSLOVERRRR” maar dat waren de katten vanuit het raam. Trek ik me niks van aan.
Langs het PSV stadion, over de Demer, door een bomvolle stad, over het stratumseind waar ik overal mijn naam hoorde, twee bochtjes en dan naar de Vestdijk voor de eindsprint naar de finish! En daar stond het: 1.42.48. Ik kon het niet geloven, tranen in mijn ogen!
Bij de 18km dacht ik nog: mijn gód waar begin ik aan in Londen, moet ik dit wel doen? En net na de finish dacht ik: hell yeah! Londen gaan we rocken!
Bij de finish trof ik twee lieve vriendinnen die zo mogelijk nog trotser waren dan ikzelf. Een biertje en toen champagne, wat een heerlijke afsluiter van mijn race vandaag.
En nu een beetje nagenieten, dank aan iedereen die heeft meegeleefd, langs de lijn, of langs de digitale lijn, ik voelde jullie aanmoediging allemaal!
Op naar Londen! (En wat evenementen daarvoor nog!)
Geef een reactie