De afgelopen maanden waren een rollercoaster, niet eens alleen op marathon gebied. Maar wat betreft hardlopen ging ik als een speer.
Dat is natuurlijk ook meteen mijn drive geweest: doordat ik zo belachelijk snel en hard opbouwde, was het ook ontzettend leuk. Ik besef wel degelijk dat dit niet normaal is, en heb geen idee waar dit vandaan komt.
Ook begrijp ik dat mensen zo langzamerhand een hekel aan me krijgen. Ik snap het helemaal. Echt…
Onlangs kwam een buurvrouw naar me toe, en zei: “Lot, wat knap, echt. Maar hóe doe je dat? Hóe dan? Ik heb anderhalf jaar getraind en liep de halve marathon in 2u20.” En dat is oprecht ook superknap! Want er is uiteindelijk maar een klein percentage mensen dat überhaupt aan de start staat bij een halve marathon. En het percentage dat hem uitloopt is dan nog weer iets kleiner. Ruim voldoende mensen die dit nooit in hun leven gaan doen.
Maar het is logisch dat het bizar is dat er dan zo’n meisje voorbij rent dat spontaan begint met hardlopen en hem in een mooie tijd uitloopt, na iets meer dan een half jaar hardlopen.
Dat doe ik ook niet meer helemaal alleen en zelf, want sinds half juli heb ik hulp van een trainer. Hij maakt mijn schema’s en zo vaak als mijn andere hobby’s het toelaten, loop ik op woensdagavond met de club mee.
Hierbij wil ik dan ook graag even Wim Setz in het zonnetje zetten, van Setzu Runners. Dankzij zijn schema’s en zijn gehamer op dat ik me daar aan moet houden, heb ik die halve marathon in die tijd gelopen.
Me aan het schema houden was en is vooral de kunst van het afremmen: ik moet me houden aan de voorgeschreven afstanden, en snelheid. Niet sneller willen, niet meer willen. Niet altijd makkelijk of leuk, maar ik doe mijn best.
Door de schema’s merk ik absoluut dat ik sneller word. Waar ik in de zomer echt mijn best moest doen om 13km/u te rennen in een interval van 100m, ren ik ze nu per ongeluk wel eens als ik niet het gevoel heb écht tot het gaatje te gaan. Al met al: braaf luisteren en doen wat voorgeschreven wordt.
Zo ook met mijn loslooprondje op maandag: 3,5-4km mag ik rustig loslopen, maar vaak ben ik niet te stoppen en vlieg ik door de donkere straten. Wat me vervolgens weer op een reprimande van Wim komt te staan. En terecht.
Ik word er steeds rustiger in, en weet maat te houden (op de maandagochtend dan.) Want ik weet waar het me uiteindelijk toe leidt! De woorden van Wim na de halve marathon waren: “er zit nog véél meer in, Lotte!”. Dat kon ik niet echt geloven, maar ik ben wel nieuwsgierig wat eruit te halen is.
We gaan het zien, ik blijf lekker doorrennen. En voor iedereen die vraagt: hoe doe je dat toch? Misschien een beetje talent (heel heel heel lang heel heel heel goed verborgen geweest), maar zeker met de hulp van Wim!
Geef een reactie