Wat ik nog niet wist toen ik die 16km van de Beekloop rende, of terwijl ik euforisch in bad op lag te warmen, is dat ik de volgende ochtend in alle vroegte ontvoerd zou worden naar Parijs. Ontvoerd in a good way, Marcel nam me mee voor mijn verjaardag, om 7.30u stonden we op station Strijp-S op de trein te wachten. (Overigens maar goed dat ik dat niet wist, anders was ik nooit aan de Beekloop begonnen!)
Veel tijd om te pakken was er dus niet, maar uiteraard gingen de hardloopschoenen weer als eerste de koffer in! In Parijs zaten we in een hotel vlakbij Jardin du Luxembourg, het prachtige park waar ook Emily haar rondjes hardloopt in de Netflix serie.
Tussen het genieten van Parijs, het lekkere eten, de oesters en champagne door, wist ik een paar keer tijd te maken voor een rondje door Jardin du Luxembourg. Pas dan valt op hoeveel medehardlopers er ook hun rondje park doen, hollend langs de rand van het park, tegen de klok in, draafde ik gezellig mee.
Na een paar rondjes besloot ik het park eens uit te gaan en langs de Seine en de Notre Dame te rennen. Geweldig om een stad zo hardlopend te verkennen in alle vroegte.
Genietend van Parijs, nog half op een high van de Beekloop, dacht ik ook alweer na over de halve marathon van Eindhoven. Oktober, dat duurde nog bijna een half jaar! Zou ik niet nog een evenement in de tussentijd moeten rennen? Eentje met echte tijdregistratie? Er was er één die goed uitkwam qua datum, en dat was 12 mei in Leiden. Ik dacht er over na om me in te schrijven voor de 10km daar, maar was tegelijkertijd ambitieus en overmoedig.
Als de 16km op de Beekloop lukte, aan één stuk rennend, dan moet ik 21 km toch ook kunnen, met publiek langs de lijn, de optie om een stuk te wandelen als het echt even niet ging?
En zo gebeurde het dat ik me op een Parijs terras inschreef voor de halve marathon van Leiden, twee weken later!
Geef een reactie