Laten we eens… 27 jaar terug in de tijd gaan (auw). Ik zat als 11 jarig meisje in de brugklas, vond school best leuk, maar die gymlessen… pfff mwah. Daar was ik niet voor gebouwd.

Ik denk dat in februari 1997 mijn gymleraar, meneer Daelmans, de moed allang had opgegeven als het over mij en gym ging. 

Rapporten lieten meestal een mager cijfer voor de moeite zien. 

Eén keer per schooljaar (denk ik nu, destijds voelde dat als elke maand) hadden we een shuttlerun. Daar was ik altijd verrassend snel klaar, wandelend naar de overkant van de gymzaal kan slechts de eerste twee piepjes.

Ook jaarlijks was de coopertest, een rondje rondom de plas achter school. Na die plas kwam nog een stukje parkeerterrein waar je handig kon afsnijden als niemand het tenminste zag. Natuurlijk waren die leraren ook niet van gisteren en stonden ze altijd op het hoekje in de bosjes te kijken wie er probeerde te sjoemelen. 

Ook dit kon me niet zoveel schelen: dan wandelde ik maar een rondje in 12 minuten. Na die tijd was het immers toch voorbij. Ik zorgde alleen altijd dat ik niet na 12 minuten op het uiterste punt zat en dan nog “helemaal” terug moest lopen. 

(Ik geloof dat een rondje iets meer dan 500 meter was…)

Maar het allerergste was de Veldloop. Natuurlijk altijd onaangekondigd, altijd op een dag dat ik niet ziek thuis was en je er niet meer omheen kon. 

Een rondje van ik denk 2,5 km rondom een paar velden in de buurt van school. De HEL want eerder stoppen had geen zin. Tot de hoek dribbelde ik nog wel, daar had ik al een rood ontploft zweethoofd, gilde naar de leraar “ik ben hier niet voor gemaahaaaaakt”, en ploeterde door. 

“Kom Lotte, de rest kan het ook.” “Kom op, in elk geval tot die volgende boom”: met zulke mantra’s sleepte ik mezelf langs de velden door de mestlucht. 

De laatste helft wandelen werd een traditie, alle klasgenootjes waren al lang aan het voetballen als ik aangesjokt kwam, nog steeds rood en bezweet.

Aan deze Veldloop denk ik de laatste maanden nog veel terug. Ik denk dat ik meneer Daelmans en meneer Leushuis een rolberoerte bezorg als ik ze vertel dat ik de marathon van Londen ga lopen. 

Hoewel: ik denk niet dat ze het überhaupt zouden geloven. Ik zelf ook niet overigens, een jaar geleden, dus ik kan het ze niet kwalijk nemen.

Maar ik weet zeker dat ik na de finish even aan deze mannen denk ik Londen, en wie weet reis ik nog wel een keer naar Deurne af om die Veldloop nog eens te doen!