Mijn training en de aanloop naar de marathon neem ik behoorlijk serieus. Al mijn trainingen werk ik netjes af, ik sla geen kilometer over, en houd me zo goed an kwaad mogelijk aan de voorschriften.

Eten en drinken probeer ik gebalanceerd en gematigd te doen, maar soms gaat het even mis.

Onlangs werd ik spontaan op een donderdag geappt voor “één wijntje”. Iedereen die mij kent weet dat dat niet bestaat bij mij, en ook vanavond liep het weer ietsje uit de hand. Na wijntje nummer 3 sloten we aan bij Myrthe en Christel, een tafeltje verderop.

Bij wijntje 6 bleek dat Myrthe aan mijn vaste rondje woont (of dat ik op mijn vaste rondje altijd langs haar huis loop, net hoe je het wil zien). Bij wijntje 8 beloofde ze me een spandoek om me aan te moedigen, en riep ik rond 01.30u dat ik de volgende ochtend bij het hardlopen even met de brievenbus zou klepperen.

Dat laatste heb ik natuurlijk niet gedaan, maar ik ben wel, hoe brak ook, netjes gaan lopen. Ook heb ik een kaartje bij Myrthe in de brievenbus gedaan (voorzichtig, zonder klepperen, want 06.20u!).

De woensdag daarna tijdens mijn standaard rondje kwam ik uiteraard weer langs het huis van Myrthe, net begonnen aan mijn interval. Vanuit mijn ooghoek spotte ik mijn naam, klopte dat?

De interval heb ik onderbroken om even terug te lopen, en wat ik zag was fantastisch! Er hing een groot plakkaat tegen het raam, met de aanmoediging die me voor de komende weken tot Londen een boost geeft!

De vrijdag erna hing het er nog, en rende ik weer door met een glimlach van oor tot oor. Ik denk dat als er op dit vroege tijdstip iemand op straat zou lopen, ik trots zou hebben gewezen: ” KIJK! Dat is voor mij! Ik ben Lotte! Cool he!”.

Maar helaas, om 6.15u is het nog stil in Eindhoven, dus wijs ik jullie er maar even op. Kíjk! Cool he! Speciaal voor mij!