Althans, ik noem het resetten, maar dit is gewoon domme pech.
Vanmorgen fietste ik lekker vlot elektrisch richting Mierlo. Het stoplicht was groen, dus ik ging lekker in volle vaart rechtdoor.
Pas op het allerlaatste moment dook links van mij een dame op uit de tegengestelde richting, die linksaf wilde slaan, maar mij daarmee vol van mijn fiets lanceerde.
Een moment later zag ik de lucht. En allemaal mensen over me heen gebogen. Even leek het of ik een rare droom had, tot ik besefte: nee, ik was echt op de fiets onderweg, en nu lig ik hier. Gelukkig zaten er een heleboel mensen meteen bij me, en was zowel politie als een ambulance er echt binnen no time. Een klein sneetje boven mijn wenkbrauw bloedde als een gek, dat bloed was in mijn oor gelopen, dus de ambulancebroeder was er niet gerust op. Ook mijn schouder, die waarschijnlijk de hele klap opgevangen heeft, was erg pijnlijk.
Mijn hoofd had ook een dreun gehad, maar dat viel gelukkig best mee. Ik was duizelig, maar wel aanspreekbaar en volgens de omstanders ben ik niet buiten bewustzijn geweest.
Ik was onderweg naar de Bottelarij om daar een ochtend te helpen, dat werd wat ingewikkeld (ook gek hoe dat pas later doordringt…)
Toen heb ik Marcel maar gebeld dat ik a- niet kon komen openen, en b- dat ik vervoer naar het ziekenhuis nodig had. Gelukkig is hij zonder te ontbijten in de auto gesprongen.
In het Catharina hebben ze foto’s gemaakt en voor de zekerheid nog een scan vanwege het bloed in mijn oor, maar alles lijkt reuze mee te vallen. Het sneetje boven mijn wenkbrauw was al geplakt door de ambulancebroeder, en de schouder gelukkig niet gebroken, maar wel de schouderbanden gescheurd. Daarbij met wat ik zelf denk een gekneusde rib, al met al pijnlijk en onhandig.
Of ik aan sport doe, vroeg de arts. “Beetje hardlopen” zei ik bescheiden. “Nog wedstrijden of speciale dingen gepland?”
Ik dacht: ik jok de halve van Veldhoven, de Tilburg Ten Miles en de Damloop by Night er gewoon af, en blufte: “Alleen de halve in Eindhoven in oktober.” Zijn blik was niet de blik die ik graag had willen zien… áls die al ging lukken, dan niet in een droomtijd, zo zei hij.
Nouja, als ik daar het meest ziek van ben, valt het allemaal nog wel mee.
Verplicht teruggeworpen op rust nu, het is wat het is! Wel had ik me mijn vakantie iets anders voorgesteld, maar ik probeer er maar van te genieten.
Eindstand: gescheurde schouderband, gekneusde rib, bult op m’n kop, sneetje bij m’n wenkbrauw en een gedeukt ego…
I’ll be back!
Geef een reactie