Na de finish

Na de finish begon het feestje pas. Ik denk wel een kilometer lang (als het al niet meer is) van goed georganiseerde zaken met vrijwilligers. 

Het belangrijkst: de medaille! Ik heb denk ik weinig meer puur gelachen dan toen ik deze om gehangen kreeg met een lief complimentje van de vrijwilliger. Meteen daarna kon ik nog even poseren voor de camera, de trots en blijdschap spat er vanaf. 

Ergens kreeg ik nog een flesje water en kon ik op zoek naar mijn finishers bag, die ik in het startvak afgegeven had. In mijn minutieuze voorbereiding had ik overal al gelezen dat dit erg soepel en snel zou gaan. Fijn, want ik had absoluut geen zin om een half uur in de rij te staan. Het was heel duidelijk bij welke truck ik moest zijn, en voor degenen die dit toch niet onthouden hadden, stond het ook nog eens duidelijk op je startnummer. Lorry 9 in mijn geval. Op mijn gemakje strompelde ik daar naartoe (ik moest wel echt nadenken over hoe ik moest lopen, eerlijk is eerlijk…). Daar aangekomen leunde ik relaxed tegen het hekje, waar me meteen gevraagd werd wat mijn startnummer was. Moeilijke vragen hoor, aan mijn marathonbrein. Moest ik het ook nog in het engels zeggen… Maar het lukte, en hop daar was mijn tas, binnen een paar seconden. Tijd om even uit te rusten was er dus niet, maar vooruit, we sjouwen verder, want op het eind van de route stond Marathons International ons op te wachten voor de felicitaties en een foto. Daar ging ik lekker op het stoepje zitten, om mijn flesje prosecco uit de finishes bag te poppen, en van schoenen te wisselen.

Ik had voor de marathon natuurlijk mijn snelle nieuwe schoenen aangetrokken, maar hield er rekening mee dat deze na 42km echt zeer zouden doen. Sowieso dus lekker om even iets anders aan te kunnen.

Na de wissel was het tijd om verder te gaan: de boog onderdoor, het finish gebied uit, en naar Brechtje, Bas, Marly en Loek!! Daar stonden ze, mogelijk nog trotser dan ik.

Veel stinkknuffels verder togen we naar de pub! Daar kreeg ik het eerste biertje van het huis, en werden we ook nog getrakteerd door een wildvreemde die het ook waanzinnig knap vond wat ik gedaan had. Zo werd het ‘zwarte gat na de marathon’ nog mooi uitgesteld, tijd om na te genieten!

Medal Monday was dan ook zo’n dag: beginnen met een fotoshoot met medaille, en verder lekker de stad in met mijn medaille om mijn nek. Bij de Lego winkel ontwierp ik mezelf in Lego, om deze dag te gedenken.

Zonder enige schaamte flaneerde ik met mijn medaille, en iedereen vond dat ook maar wat leuk en normaal. Overal kreeg ik felicitaties, complimentjes en maakte ik praatjes.

Zo ook op dinsdag, toen ik weer ‘gewoon’ aan het werk ging. Ik kreeg felicitaties van collega’s en werd zelfs door ze verrast met een prachtig verwen-en-herstel-pakket vol lekkers van Rituals. Compleet met een certificaat dat op mijn bureau prijkt.

Ik kan rustig stellen dat het nagenieten ontzettend lang geduurd heeft (en gewoon voortduurt zodra ik weer terugdenk aan dit bijzondere avontuur!).