Maandenlang leefde ik hier naartoe, maandenlang riep ik “oh joh, eind april ergens pas…” en opeens was het zover: dé dag!!
Gisteravond bedacht ik opeens dat dit echt het moment was om alles voor morgen gestructureerd klaar te leggen, zodat ik niks zou vergeten. (Uiteindelijk bleek ik alsnog het kabeltje van mijn telefoonlader vergeten, maar soit)
Rond 05.15u ging de wekker, rustig wakker worden, in de geniet modus komen. Relaxed douchen en aankleden. Om 6.00u was het ontbijt, waar al een hele lange rij marathon lopers stond te wachten (de eerste stress: dit zou toch niet té lang gaan duren he! Ik wilde nog rustig tandenpoetsen en spullen pakken en om 6.50u weer beneden staan). Gelukkig viel het mee! De koffie sloeg ik over, pannenkoekjes, yoghurt, fruit en water gingen er goed in. Op mijn kamer nog een paar broodjes pindakaas gesmeerd voor eventueel voor de start (maar het toen bij een banaan en een koolhydraatreep gehouden).
Met een groot deel van de groep vertrokken we met de metro. Doordat er verschillende startvakken zijn in Londen, moesten we op verschillende plekken overstappen en uitstappen. De groep werd steeds kleiner, en uiteindelijk waren we met vijven over voor de pink start.
Daar aangekomen kreeg ik complete festival vibes: Dixie’s, mensen chillend in het gras, alleen nog geen bandjes. Ik heb zelfs kennisgemaakt met het fenomeen vrouwenurinoir: top uitvinding! Dat ging tenminste lekker vlotjes en was ideaal voor het laatste zenuwenplasje. Ik had er al rekening mee gehouden dat ik tijdens de marathon zeker een keer zou moeten plassen, het is wat het is. Maar deze was er vast uit.
Mijn tas had ik afgegeven bij de lorry, waar ik hem vervolgens na de finish weer op kon halen. In oude warme kleren wachtte ik tot het zover was, mijn vier loopgenoten zaten in een vroegere wave, dus waren al richting startvak. Ik heb nog geprobeerd een beetje in te lopen, maar het was me te ongelijk gras en ik was veel te bang me hier al te blesseren. Daarom nog wat gerekt en gestrekt en uiteindelijk was het zó 9.40u, het moment dat we het startvak in mochten. Mijn extra kleding heb ik gedoneerd aan het goede doel (werd daar opgehaald), samen met mijn oude hardloopschoenen, waarop ik mijn eerste halve marathon liep. Die bleken achteraf een half maatje te klein dus zou ik nooit meer dragen, en gaf ik liever hier een tweede leven. Zo kon ik zo kort mogelijk tot de start wachten om mijn raceschoenen aan te trekken.
In het startvak voelde ik het zonnetje al aardig branden, dus ik wist al dat het pittig zou worden.
Vrij vlot wandelden we richting startstreep en daar konden we al direct van start, dus echt vlak na 9.50u was ik vertrokken! Horloge aan, hartslagband aan, muziekje op en gáán!
Mijn broertje stuurde me alvast een aanmoediging die ik hoorde over mijn AirPods, “succes en we zien je over een dikke drie uur”! Toen dacht ik wel al: holy shit wat een bizar idee… maar met alle trainingen heb ik dit ook gedaan en nooit als vervelend ervaren, dus nu ook niet.
De eerste kilometers besloot ik me niet te druk te maken en een beetje mijn tempo te vinden. Dit ging prima, langs de weg was er al meer dan voldoende aanmoediging, veel verkeersdrempels waar overal vrijwilligers bij stonden met grote borden en megafoons om ons te waarschuwen. Dat leek me toen al nóg heftiger dan de marathon lopen: daar úren in de zon staan roepen…
Ik wist dat Brechtje bij de 9 en/ of 11 mijl zou staan, ik dácht links maar wist dat niet zeker en vond het lastig inschatten waar dat ergens zou zijn. Een goed advies dat ik gelezen had was om te checken wat de toeschouwers aan hadden. Dit maakt het makkelijker zoeken in het publiek dan naar alleen een gezicht. Ik ging ruim op tijd links lopen en scande het publiek terwijl ik de berichten op mijn AirPods in de gaten probeerde te houden.
Het gejuich van het publiek was op veel punten zó intens dat ik niet kon horen wat er over mijn oortjes gezegd werd, ik kon dus niet alles horen en hoopte maar dat ik haar spontaan zou zien.
Bij de tien mijl besefte ik dat ik haar waarschijnlijk gemist had, hopelijk zij mij niet, ze volgde me tenslotte ook via “find my”.
Niet veel later hoorde ik een belangrijk flard van een bericht: “ik sta rechts!”
Say no more, ik koerste naar de rechterzijde en begon weer met scannen. En daar rond de 11 mijl zag ik haar gezicht! Wat gaaaaaf!!! Ik vond het zó fijn even een bekend gezicht te zien, dat gaf een enorme boost! En letterlijk tientallen mensen om haar heen riepen allemaal “come on Lotte!!!!”. Ik had geen idee waar deze fanclub vandaan kwam, maar dit was waanzinnig!
Vol goede moed rende ik door, richting tower bridge, hét icoon van deze marathon. Oké, er zijn heel veel iconen die ik tijdens deze 42,2km passeerde, maar de tower bridge over rennen leek me echt kippenvel.
Het werd ook pittiger en pittiger, niet aan denken, focus en vooral elk waterpunt meepakken!
Net voor de towerbridge was er weer een flesje water, en daar zag ik hem, daar ging ik!! Op dit moment haalde ik voor één keer mijn telefoon tevoorschijn om een foto te maken, want wauw!
En daar gingen we, de brug over! Alle fotografen scande ik, ik lachte, zwaaide; stak mijn armen in de lucht, YES! Dit is voor mij de Londen marathon!
Daarna rechtsaf, dit stuk had ik me pittig voorgesteld. In februari was ik een beetje op voorverkenning geweest dus ik wist wat ik kon verwachten, maar toch: nu kwam het erop aan. Aan de overzijde renden de pro’s, al heel wat mijlen verder op naar de laatste kilometers. Ik mocht de hele kring bij canary wharf nog. Maar hey: ik kan het!
Niet ver na de tower bridge was daar halfway! Op de helft! Mijn tijd was toen 1.47, net iets boven doeltijd dus, niet slecht; maar er moest wel echt alles nog uitkomen wilde ik de ambitieuze 3.30 gaan halen.
Niet opgeven en doorgaan! Rond de 15 mijl kwamen we door een tunnel, waar geen publiek was en wel water. Veel mannelijke lopers gebruikten een van de pilaren voor een sanitaire stop. Ik twijfelde of ik ook even achter een paaltje zou gaan zitten maar hoefde niet echt te plassen en ging gestaag door.
In de tunnel was het bovendien ook heerlijk koel, het contrast met buiten de tunnel was meteen groot: de brandende zon was meteen weer voelbaar, en het uitzinnige publiek weer hoorbaar.
Hier kwam voor mij een beetje het omslagpunt: ik waardeerde het nog steeds dat er zó veel mensen langs de kant stonden, maar begon ook last te krijgen van alle prikkels. Ik zette mijn muziek een tandje harder en besloot daar op te focussen, even lekker in mezelf gekeerd en doorgaan.
Ik herkende veel stukken van mijn verkenningsrondje maar kon tegelijkertijd maar moeilijk plaatsen waar op de route ik liep. Op een gegeven moment zag ik grote borden van Nike: “this is tough” met vlak daar achter: “but so are you!” En met een grote glimlach (misschien riep ik wel hardop “hell yeah”) rende ik door, het leek erop dat we canary wharf achter ons lieten en terug renden richting tower bridge.
Aan de overkant zag ik de andere lopers zwoegen, die nog een heel stuk voor zich hadden. Niet aardig misschien om te zeggen; maar ik haalde daar toch een beetje energie uit, want ik had dat allemaal al gehad.
De tower bridge zag ik links liggen, en aan de rechterkant het hotel waar we in februari sliepen. Dat betekende nog een kilometer of 6-7, focus en doorgaan.
Ik had een paceband om mijn arm waarop stond bij hoeveel minuten ik bij welke mijl moest zijn voor de eindtijd van 3.30. Ik had al gezien dat ik daar 8 minuten boven zat, heb die band daarom af gedaan en weggegooid: nieuwe doel was uitlopen in een zo lekker mogelijke tijd en Verdomme Niet Vergeten Te Genieten.
De douches onderweg waren verkoelend en overweldigend tegelijk. Ik kon echt steeds minder prikkels hebben, en sloot me zoveel mogelijk af voor het publiek en alles om me heen.
Bij 39,5 km was het supporterspunt van marathons international, waar ik Brechtje, mijn broertje, mijn schoonzusje en mijn neefje Loek zou zien. Focus daarop (en niet vergeten dat het daarna nog een klein eindje, maar wel een pittig eindje, naar de finish was).
En daar stonden ze, rechts, ik kreeg daar letterlijk een boost van en vloog voorbij! Zo waanzinnig gaaf dat ze daar allemaal stonden, ik voelde me on top of the world.
En door: naar de Big Ben, daar was het nog een klein stukje rechtsaf en dan weer rechts the mall op voor de finish. En bij de finish, wist ik, zag ik mijn eigen fijne fanclub weer. Dat hield me op de been, focus en door! Bij de big ben weer lachen naar alle fotografen, en richting finish. Dat laatste stukje was verder dan ik gedacht en ingeschat had, niet nadenken dus over pijntjes of wat ik voel, voetje voor voetje zetten en door naar de eindstreep.
Langs Buckingham Palace, de mall op: het zat er bijna op! Deze beelden had ik gezien in een timelapse, en het was nog vetter dan op YouTube!
Vooral Niet Vergeten Te Genieten Nu! Het moment in me opnemen, voor ik het weet is het voorbij! En inderdaad, daar was de finishlijn. Ik perste er alles uit wat ik in me had en vloog de finish over. Daar ervaarde ik wat ik vaker heb ervaren: “kan ik nu stoppen? Echt? Zijn we er?” Dan moet echt even de knop om: ik hóef even niks meer. Rustig doorwandelen, tijd stopzetten en meteen kwam de ping van de app op mijn horloge: “Lotte Wijnheijmer finished in 3.41.03”. Gelukkig was mijn eerste reactie ook dat ik blij was met mijn tijd. De 3.30 had ik kilometers geleden al los moeten laten, en daar had ik al vrede mee, maar ik had geen idee meer waar ik nu op uit ging komen.
Ik begon vorig jaar met “onder de 4 uur”, en stelde dat bij naar “rond de 3.45”. Dan is 3.41.03 heel keurig.
I did it! En vanaf nu ben ik de rest van mijn leven een marathon loopster! 🥳
Geef een reactie