Drie weken na de halve marathon van Leiden was het alweer tijd voor Maastrichts Mooiste: 10 mijl door de mooie stad Maastricht en de prachtige omgeving. Prachtig, maar ook heuvelachtig… Een mooie uitdaging.
Het openbaar vervoer was geen optie vanwege de vroege starttijd, dus stapten we om 7.15u in de auto in het stille maar al zonnige Eindhoven. Met de hitte van Leiden nog in het achterhoofd was ik maar al te blij met deze starttijd! We parkeerden achter het station, waar we een ov-fiets voor Marcel haalden, zodat hij op de fiets op punten langs het parcours kon gaan staan. Ik liep vast vooruit, om op tijd mijn startnummer op te kunnen halen, en toen fietste Marcel al voorbij. Ik sprong achterop, het was helemaal Turks Fruit, maar dan in Maastricht!
Mijn startnummer in handen, helaas zonder naam, maar dat kan de pret niet drukken. Vlug nog een laatste plasje bij het startvak, waar ik aan de praat raakte met Liza en Sara, die deze tien mijl ook voor het eerst renden. Daar bleek dat mijn startvak (het laatste vak) inderdaad niet paste bij de ambitieuze tijd die ik opgegeven had (1.15-1.30), maar vanwege mijn late aanmelding ben ik alsnog achteraan geplaatst.
Het is was het is, ik schuifelde zoveel mogelijk naar voren in het vak, en vrij snel konden we van start! Helaas bleek het eerste stuk vrij smal, waardoor inhalen lastig was. Waar het lukte probeerde ik een lekker tempo aan te houden en wat mensen voorbij te lopen, maar ik genoot ook al van de zon die over de Maas scheen, en het mooie uitzicht.
Na 4km kwamen we bij de Slavante, een pittige klim die ik op Google Maps al gezien had. Al slingerend stijgt het pad stiekem snel, maar ik hield me rustig, bleef in looppas en liep kalm naar boven. Daar aangekomen gingen we echt de natuur in, vanaf daar was het veel groen, mooie weidse uitzichten en genieten.
Op een gegeven moment bleek er nóg een pittige klim te zijn, via een rotspad, ook slingerend naar boven. Door de bochten in deze klim wist je niet waar je aan begon, maar vooral ook niet waar het eindigde. Ik paste dezelfde tactiek toe: in looppas blijven, hoe langzaam dat ook ging. Wel liep ik verschillende mensen voorbij die het al op een wandelen gezet hadden.
Uiteindelijk kwam er een eind aan, en was het uitzicht wederom fenomenaal! Gestaag liep ik door, pakte water waar het kon, en genoot van de omgeving. Er was een kruising waar de route twee keer voorbij zou komen, daar zou Marcel naartoe komen. De eerste keer geen Marcel, dus ik liep mijn lusje rustig door. Sowieso was er opvallend weinig publiek, vergeleken met Leiden. Wellicht sliep Maastricht nog?
De tweede keer langs dezelfde kruising nog steeds geen Marcel, ik ging er maar vanuit dat hij niet verdwaald zou zijn en ergens op zou duiken.
Via een prachtig park, langs een viaduct, rende ik al snel de stad binnen, waar al meer publiek langs de lijn stond. Net voor het Vrijthof hoorde ik door mijn oortjes dat Marcel bij de Vogelstruis stond, en inderdaad, net daarna zag ik hem staan! Even opgepept door zijn aanmoediging was het maar een klein stukje nog naar de finish, een tandje erbij, en met een grote glimlach ging ik de finish over!
Mijn tijd was 1.26, waar ik op 1.20 had gehoopt, en wel minimaal onder de 1.30 wilde. Al met al dus een hele prima tijd, de 1.20 was door de pittige klimmen niet haalbaar geweest, maar ik was meer dan tevreden, en het stuk vlaai dat ik na afloop kreeg heeft nog nooit zo lekker gesmaakt!
Geef een reactie