September 2024: mijn broertje gaf aan dat hij niet naar de marathon in Eindhoven kon komen kijken, omdat hij moest hockeyen. “Maar”, zo zei hij: ” doe je ook mee aan de Venloop? Die schijnt zó leuk te zijn!”

Meer info heb ik natuurlijk niet nodig, dus de volgende dag schreef ik me in voor de Venloop. En appte ik mijn broertje: “Zet 30 maart in je agenda, want ik heb me ingeschreven voor de Venloop!”

Het appje terug luidde: ” oh ik moet dan hockeyen…”. Maargoed, ik ben niet voor één gat te vangen, ik wilde graag die sfeer proeven en dat spektakel meemaken zo in de buurt van mijn geboortegrond!

Precies 4 weken voor de marathon zou moeten passen, dacht ik zo. De afgelopen maanden is er veel overleg geweest met mijn trainer, omdat het schema nog niet vaststond.

Aanvankelijk zou de Venloop prima passen, 4 weken vooraf. Later bleek dat precies op deze datum mijn langste training van 32 kilometer zou vallen. Om na de Venloop nog 11 km te rennen zag ik niet zitten, dus ik was al een beetje aan het leuren met mijn startnummer.

Maar toen de definitieve planning van mijn schema kwam, stond daar op 30 maart “14km of een rustige Venloop”. Yes! Dat zou zeker dat laatste worden!

Zaterdagavond belde mijn trainer om te vragen wat mijn plan was. “Gewoon rustig lopen, en niet op mijn horloge kijken, puur op gevoel”, dat was mijn doel.

Daar kreeg ik nog als tip bij dat ik ook circa 10km rustig in kon lopen, met hartslag onder de 140, om vervolgens 5km op marathon snelheid te lopen, als ik daarna maar weer rust zou pakken en gas terug zou nemen tot het einde. Dat laatste vond ik lastig én gevaarlijk: ik ken mezelf (en volgens mij vond mijn trainer dit net zo spannend).

Tot in het startvak wist ik niet zeker wat ik zou doen, maar al gauw bleek dat de keuze onbewust al gemaakt was. Ik kreeg mijn hartslagmeter niet gekoppeld. Nogal wiedes, want ik was vergeten het metertje aan de band te bevestigen. Prima, rennen op gevoel zou het worden!

Relaxed rende ik weg, op mijn nieuwe snelle schoenen. De Venloop zag ik als mooie ultieme test wat betreft kleding, schoenen en ook bijtanken qua voeding. Zaterdag flink koolhydraten gegeten, zondag ontbeten met yoghurt, fruit en havermout, en (de start was pas om 14.00u) rond 12u in de trein twee witte bolletjes met appelstroop en wat Energy drink (isotoon).

De eerste kilometers gingen gesmeerd, ik voelde me goed, lichamelijk en conditioneel kon ik dit tempo makkelijk volhouden. En wat bleek: ik liep 12 km/u! Bij kilometer 7 diende zich echter een ongemak aan: mijn voetzolen begonnen ongemakkelijk te branden. Echt een schurend/brandend gevoel.

Dit had ik al wel eerder gehad met mijn nieuwe schoenen als ik ze aanhad tijdens interval trainingen. Van mijn pedicure kreeg ik een soort lippenbalsem-achtige stick mee, waarmee ik een soort beschermlaagje over mijn voet kon aanbrengen om dit tegen te gaan. Dit had ik er ’s ochtends goed op gesmeerd, en mijn vertrouwde Stox sokken eroverheen aangetrokken.

Helaas mocht dit niet baten: de pijn was er, en zakte ook niet meer. Ik heb de overige 66% van de Venloop doorgebeten, letterlijk, en was blij toen ik de finish over kwam. Ook was ik dankbaar voor mijn andere paar schoenen, die in mijn kluisje lagen te wachten. Beste keus EVER! Meteen na de schoenenwissel voelde ik mijn voeten niet meer zo.

Feit is dat dit dus een goede generale repetitie was: op deze manier had ik Londen nooit uit kunnen lopen. Deze week ga ik naar de winkel, om te vragen of zij tips hebben of weten waar het aan kan liggen.

Oh ja, mijn tijd? 1.46.59, een tijd waar ik in Eindhoven voor getekend had, en nu absoluut ook, gezien hoe relaxed ik gelopen heb (een eindsprintje zat er zelfs ook nog in!)

Al mijn leerpunten op een rijtje krijgt de voorbereiding steeds meer vorm!