Van niet sportief naar sporten

Wanneer is nou precies het begin van mijn hardloopavonturen? Ik denk toch vrij recent. 10 maart 2024 besloot ik eens een rondje te gaan hardlopen, gewoon om eens te kijken hoe ver ik zou komen.

In het verleden heb ik wel eens hardlopen, maar alleen onsuccesvol. Zo rond 2008 had ik een mp3 speler met daarop de trainingen van Belgische Evy, die mij naar de 5km hardlopen coachte. Dat ging erg goed, en ik straalde als ze op het einde zei dat ze fier om me was vanwege mijn knappe prestatie.

Maar toen kwam er een vakantie tussen, die alles wat ik in de acht weken daarvoor had opgebouwd, vakkundig om zeep hielp. Na de vakantie lukte het totaal niet om een veel eerdere les op te pakken en was de motivatie, samen met de conditie, snel verdwenen. Hardlopen was gewoon niet aan mij besteed.

Tijdens de corona periode, waarin veel mensen het hardlopen oppakten, dacht ik ook: laat ik het weer eens oppakken. Niet met Evy dit keer, maar gewoon een klein rondje hier in de buurt, en dat steeds wat uitbouwen. Twee kilometer was het om Strijp-T heen, hoewel het een enorm eind leek. Precies negen keer ben ik geweest, waarvan ik één keer bijna 3 kilometer heb kunnen rennen, maar elke keer met een rood plofhoofd thuiskwam.

De laatste keer was ik er klaar mee, ben tijdens het rondje gestopt, thuisgekomen en plechtig beloofd Nooit Meer te Zullen Hardlopen. Wel was ik er inmiddels van overtuigd dat iets van sport een goed idee zou zijn, en begon op de sportschool met de Milon cirkel. Een behapbaar rondje met een combinatie van krachttraining en cardio, en dat voor mezelf steeds wat opbouwen. Trouw ga ik daar al sinds september 2020 drie keer per week heen, en heb daar plezier in.

Fast forward naar maart 2024, een kleine 20 kilo lichter dan een jaar eerder, en ook zoveel lichter dan tijdens die verdomde twee kilometer rondjes in het voorjaar van 2020. Ik redeneerde dat minder kilo’s meenemen vast verschil zou maken, en was nieuwsgierig hoeveel kilometer ik zou kunnen rennen.

Muziekje op, en gewoon heel rustig gaan! Maar liefst 6,39km later besloot ik te stoppen, omdat mijn benen protesteerden. Niet mijn rode hoofd, niet mijn door de hele stad hoorbare gehijg, maar mijn benen die dit niet gewend waren begonnen te verzuren. Wat kicken dit! Dit smaakte naar meer!